Voor sommige mensen is helpen van anderen een roeping. Zo ook voor Vesla Schubert (46 jaar). Om meer mensen, buiten haar directe omgeving, van dienst te kunnen zijn, is zij vrijwilligerswerk gaan doen en daar vertelt ze graag over.
Even voorstellen
Vesla: ‘Op vijftienjarige leeftijd werden mijn zus en ik door onze ouders, die al iets eerder naar Nederland waren verhuisd, opgehaald en kwamen wij aan de Vleutenseweg wonen. Later zijn we naar Overvecht verhuisd. Na enige jaren ben ik zelfstandig gaan wonen en kwam ik in Zuilen terecht, waar ik nog steeds woon.
In Nederland heb ik de mavo afgerond en heb ik verschillende banen gehad in uiteenlopende bedrijven. Naast mijn werk heb ik boekhouden en een secretariële opleiding gevolgd. Hobby’s? Lezen, van alles en nog wat uitproberen zoals zelf kleding maken, tuinieren, wandelen, dansen, zingen. Te veel om op te noemen. Hoewel bewegen vanwege mijn fibromyalgie op een lager pitje staat, blijf ik het wel doen.’
Leven met heimwee
Ondanks dat Vesla en haar zus zich snel konden aanpassen aan de Nederlandse cultuur, vanwege het gedeelde verleden van Nederland en Suriname, heeft ze lange tijd met heimwee geleefd. Dit komt volgens haar doordat het niet haar eigen keuze is geweest om naar Nederland te komen. Ze werd uit een tropische klimaat weggehaald, om elf uur later in hartje winter letterlijk op ijs te lopen. Alles was anders.
Vrijwilligerswerk in Suriname
Vesla: ‘Na jarenlang verschillende therapieën te hebben doorlopen voor rug- en nekklachten, ben ik op advies van specialisten en huisarts teruggegaan naar Suriname. Men dacht dat de klachten misschien wel door het Nederlandse klimaat zouden komen. In Suriname verdwenen de klachten algauw als sneeuw voor de zon. Ik ben er zes jaar gebleven. Ik hou van tuinieren en kon in Suriname naar hartelust mijn hobby beoefenen. Daarnaast hielp ik in het bedrijf van een familielid de administratie bij te houden.
Ondanks mijn bezigheden had ik tijd over en zag ik veel dingen om me heen, zoals jongeren die aandacht konden gebruiken. Via via kwam ik in contact met een residentiële jeugdzorgorganisatie in Paramaribo. Ze hadden een groep jongeren voor wie ze dringend begeleiding nodig hadden: zes uit huis geplaatste meisjes tussen de dertien en achttien jaar.
Ik begeleidde hen. De meiden waren verbaasd dat ik dit werk vrijwillig en onbetaald deed. Maar ik zei hen dat ik om hen gaf en het als mijn plicht zag om naar hen om te kijken. Hoewel het moeilijk is een band op te bouwen met jongeren die van alles en nog wat hebben meegemaakt, is geduld en liefde het enige middel om hun vertrouwen te winnen. Naast het monitoren van de schoolprestaties en de medische zorg, bracht ik structuur aan in hun dagelijkse leven. Ik leerde hun normen en waarden en dat je met eerlijkheid het verst komt. Ik merkte dat wat ik deed, er echt toe deed en dat gaf een heel fijn gevoel. Met een aantal van deze “nu dames” heb ik nog steeds contact en ik sta ze nog steeds met raad en daad bij zolang ze het nodig hebben en ik het kan geven.’
Vrijwilligerswerk in Nederland
Na een jarenlange zoektocht kwam Vesla erachter dat ze aan fibromyalgie lijdt; een vorm van reuma. Vesla moest haar leven hierop aanpassen en besloot terug te keren naar Nederland. Vesla: ‘Na enige tijd thuis wilde ik graag weer onder de mensen zijn. Op de afdeling dagbesteding waar mijn zus werkt, waren ze op zoek naar vrijwilligers. Ik ging met haar mee, het beviel me prima en zo begon mijn vrijwilligerscarrière in Nederland.
Haar zus kwam op het idee een initiatief voor Surinaamse ouderen op te zetten. Dit is ‘Ontmoetingsplek Surinaamse Ouderen (OSO)’geworden. Vesla: ‘Hier verzorg en begeleid ik de activiteiten. Iedereen die affiniteit heeft met Suriname is welkom. Elke donderdag verzorgen we activiteiten in de Wijkhuiskamer van Activiteitencentrum Careyn Rosendael in Overvecht. Ouderen die al vijftig jaar bevriend zijn, maar elkaar uit het oog waren verloren, ontmoeten elkaar hier weer. Dat is prachtig om te zien. Ik ben op deze dag echt samen met de mensen bezig.
Ook ben ik onlangs begonnen bij buurtinitiatief Oké Nu. Hier heeft men mij, vanwege mijn ervaring met jongeren in Suriname, gevraagd iets te betekenen voor hangjongeren in Overvecht. Er is veel te doen in de wijk, maar toch is er een groepje dat zich niet kan vinden in wat er geboden wordt. Deze jongeren kunnen bij ons terecht. Ook coördineer ik een voorleesgroep die binnenkort op scholen gaat voor- en samenlezen met kinderen die een leesachterstand hebben. Ik ga regelmatig langs bij een Surinaamse oude dame voor een praatje of om te borduren en ik ben host bij workshops van de Vrijwilligerscentrale. Hier ondersteun ik trainers én neem ik deel aan de workshop. Zo sla ik twee vliegen in een klap.
Werken met mijn hart
Wat ik in mijn hart heb, wil ik doen. En dat is zinvolle dagbesteding voor ouderen en jongeren. Onlangs had ik een kantoorbaan gevonden, maar deze heb ik opgezegd, omdat ik niet met mijn hart kon werken. Mijn hart gaat uit naar sociaal maatschappelijk werk en daar richt ik mij nu op, betaald en onbetaald.’
Interview: Anne Wagemaker
Foto’s: VC Utrecht/Lucy Nieuwdorp
