Sabijn (32 jaar) woont in Utrecht en studeert in deeltijd Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Ze zit bijna in haar laatste jaar en loopt inmiddels stage. Vrijwilligerswerk is voor haar de opmars geweest naar deze studie. Sabijn doet al de helft van haar leven vrijwilligerswerk en het betekent nog steeds ontzettend veel voor haar. Ben je benieuwd hoe het begon?
Een luisterend oor
Sabijn: ‘Ik begon ongeveer vijftien jaar geleden met vrijwilligerswerk. Ik ben gericht op zoek gegaan naar werk in de hulpverlening, omdat dit in mijn bloed zit. Ik kwam terecht bij de Telefonische Hulpdienst Utrecht. Als vrijwilliger bied je een luisterend oor aan mensen die dat nodig hebben. Het leuke is dat je mensen spreekt uit alle lagen van de bevolking, met uiteenlopende problemen. Je luistert en denkt mee, maar vooral: je bent er even voor die ander. Dit heb ik een paar jaar gedaan, met veel plezier.
Daarna heb ik vijf jaar als activiteitenbegeleider gewerkt bij Stichting De Wilg, voor mensen met een beperking. Ik ben daar gestopt door mijn toenmalige opleiding, waarna ik terechtkwam bij Café Averechts.’
Van café naar café
‘Café Averechts is een vrijwilligerscafé in de Utrechtse Vogelenbuurt. Hier ben ik zeven jaar vrijwilligerscoördinator geweest. Na het verlies van mijn moeder ben ik terechtgekomen bij Café TrösT. Ik wist van hun bestaan doordat zij in hetzelfde pand aanwezig waren. Mooi om te zien hoe dat gaat: van café naar café. Café TrösT is een ontmoetingsplek waar sterfelijkheid, dood en rouw aandacht krijgen.
Bij TrösT ben ik voornamelijk bezig met het begeleiden van de lotgenotengroep. Deze groep komt elke laatste zondag van de maand bij elkaar. Er komen wel vaste mensen, maar iedereen is welkom. Ik ben dan gespreksleider en houd me vooraf bezig met het voorbereiden van een thema, het regelen van livemuziek, en de gespreksvormen.
Ik verzorg ook de sociale media en de boekenclub. We organiseren boekbesprekingen die met rouw en verlies te maken hebben. Ik schrijf ook recensies over deze boeken.’
Het balletje rolt verder
‘Ik ben benaderd door Humanitas, omdat ze mij aan het werk zagen bij Stg. TrösT. Ik ben nu bijna een jaar vrijwilliger bij Humanitas als “vrijwilligerscoördinator thuisadministratie”. Dit vrijwilligerswerk doe ik nu als stage in mijn opleiding. Het klinkt nog als toekomstmuziek, maar wie weet levert het een betaalde baan op.
De vrijwilligers van de thuisadministratie helpen mensen met geldzaken of hun administratie bijhouden; dit is niet voor iedereen even makkelijk en door omstandigheden kun je het overzicht kwijtraken. Bijvoorbeeld na het overlijden van je partner, bij een scheiding, of wanneer je je baan kwijtraakt.’
Verrijking
‘Ik begeleid de vrijwilligers die bij de mensen thuis komen. Ik doe alle kennismakingsgesprekken, zowel met de deelnemers als met de vrijwilligers en probeer dan een goede match te maken. Ik koppel een vrijwilliger aan een deelnemer en monitor hoe dat gaat.
Het allermooiste van mijn vrijwilligerswerk is dat ik in contact kom met mensen die niet in mijn eigen bubbel zitten. Je komt bij mensen over de vloer, bij andere culturen, andere leeftijden en achtergronden; het verrijkt mij als mens. Ik geniet ervan.’
Groei en mogelijkheden
‘Bij Humanitas, afdeling Utrecht werkt maar één afdelingsmanager en daaronder de vrijwilligerscoördinatoren en stagiaires, met grote verantwoordelijkheden. Vrijwilligerscoördinator is daardoor een heel mooie functie, met kansen om te groeien en jezelf te ontwikkelen.’
Betekenisvol werk
‘Ik ben niet alleen coördinator, maar begeleid zelf ook twee mensen voor het project “Steun en Rouw”. Je verbindt je dan voor een jaar aan iemand. Dit doe ik nog steeds met heel veel liefde.
Door mijn eigen ervaring heb ik het idee dan ik me goed kan inleven in de mensen. Ik heb op jonge leeftijd iemand verloren, waardoor ik herkenning kan bieden. Je kunt in een korte periode veel voor iemand betekenen.’
Bioscoop
‘Ik ondersteun via Humanitas een mevrouw van tachtig die haar zus is verloren. We praten niet alleen over verlies en rouw, maar eigenlijk over alles wat in haar leven speelt. Ondanks het leeftijdsverschil hebben we een enorme klik. We hebben gedeelde interesses zoals boeken en films.
Een paar weken geleden vroeg ik haar: “Wanneer was de laatste keer dat u naar de film bent geweest?”, waarop zij antwoordde: “Ik denk zestig jaar geleden!” We zijn naar de film geweest bij het Louis Hartlooper Complex: “The Guilty”, oftewel “Den Skyldige”, echt een aanrader! Het was oprecht gezellig; we hebben ook nog geluncht en wel anderhalf uur gekletst. Het bioscoopkaartje bewaren we als herinnering. En de volgende film is al gepland!
Mijn drive
‘Ik wil altijd vrijwilligerswerk blijven doen. Het is zo zinvol en waardevol. Niet alleen voor de ander, maar ook voor mezelf. Ik word er echt blij van! Het is ook niet: ik moet weer naar mijn vrijwilligerswerk, maar het mág weer. Het werk voelt voor mij als een hobby. Ik zal altijd mijn leven inrichten om vrijwilligerswerk te kunnen blijven doen.’
Interview: Yvette Serton
Foto: VC Utrecht/ Ellen Rietman
