Tessa Schrander (46 jaar) is al anderhalf jaar actief als vrijwilliger bij Stichting Ariane de Ranitz, waar ze paardrijlessen verzorgen voor kinderen en volwassenen die niet bij een reguliere manege terecht kunnen. Een gouden match volgens haar zelf, want ze is een enorme dierenvriend en sportief. Tessa woont in Utrecht en doet aan boksen, yoga en rijdt mede door haar vrijwilligerswerk weer regelmatig paard.
Een zinvolle betekenis
Tessa wilde graag iets doen om haar tijd zinvol te besteden. Het leven gaat al snel genoeg en tegenwoordig gaat veel digitaal, moet alles sneller, beter en mooier voor haar gevoel. Er zijn groepen mensen die minder goed in dit systeem passen en vooral niet vergeten moeten worden. Daarom is ze op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk en terecht gekomen op de website van VC Utrecht. Ze zocht in de online vacaturebank zonder specifieke wens en kwam een vacature met pony’s en paarden tegen. Dat sprak haar aan, een leuke combinatie met een voor haar nog onbekende doelgroep.
Gouden combinatie
Na een introductie en kennismaking bij St. Ariane de Ranitz kon ze aan de slag als vrijwilliger. De Stichting geeft paardrijlessen aan mensen die moeite hebben met bewegen tot problemen met begrijpen, gedrag of combinaties hiervan. Iedereen is welkom: van jong tot oud. De lessen worden gegeven op Manege Stal van Brenk in Groenekan, met gediplomeerde instructeurs, in kleine groepen, met een opstapperron en aangepaste materialen.
Zonder vrijwilligers kan er niet gereden worden!
Tessa vertelt: ‘Het is een fijne organisatie om actief voor te zijn. Ik voel me gewaardeerd. De lijfspreuk van de stichting is dan ook “Vrijwilligers zijn onze helden”. Zonder vrijwilligers kan er niet gereden worden! Voor veel ruiters is het, het leukste uurtje van de week. Dat raakt me ook echt.
Mijn vrijwilligerswerk geeft me zoveel voldoening! Ik word er vrolijk van en kom altijd thuis met een grote glimlach op mijn gezicht. Het is een win-win situatie want ze helpen mij ook: ik krijg er energie van.’
Magische dieren
Tessa vertelt: ‘Als vrijwilliger heb je vaak een vaste ruiter, dat is belangrijk om elkaar te leren kennen en het geeft de ruiter een veilig en vertrouwd gevoel. Hierdoor bouw je een band op. Het is een magisch effect wat paarden hebben: ze stralen rust uit en voelen hun ruiter feilloos aan. De beweging en de warmte van een paard werken ontspannend. Je merkt ook echt dat ruiters makkelijker praten, ze gaan ontspannen zitten en het is goed voor hun mobiliteit.’
Teamwork
Tessa: ‘Ik werk met een leuke groep collega vrijwilligers met allemaal onze eigen kwaliteiten.
Dat werkt heel goed, we hebben een fijne taakverdeling, de één vindt het opzadelen leuk en de ander vindt het meelopen leuker.’
Met beide benen op de grond
Tessa deelt graag haar positieve ervaring over haar vrijwilligerswerk, zo heeft ze nog een mooi voorbeeld: ‘Laatst was er een nieuwe ruiter en zij was een beetje angstig. We hielden toen haar tempo aan en dat pakte goed uit. Ze was zo trots, zat met een vette glimlach op haar paard en liet vol trots aan haar ouders zien wat ze had geleerd. Dat zijn voor mij onbetaalbare momenten van voldoening! Dat ik met een klein gebaar iets groots kan betekenen voor een ander. Vooral door het contrast met de digitale wereld waarin we leven, zetten dit soort momenten me met beide benen op de grond.’
Progressie
Tessa: ‘Ik vind het mooi om te zien hoeveel lichamelijke en sociale ontwikkeling de ruiters doormaken. Ik zie dat ze groeien en dat geeft me energie! Sommige ruiters hebben een korte spanningsboog, zo loop ik iedere week naast een jongen met autisme die moeilijk kan communiceren. Hij doet dat voornamelijk met lichaamstaal en in zijn enthousiasme beweegt hij veel met zijn handen: dat is met paardrijden niet altijd handig. Toen hebben we een creatieve oplossing bedacht: we bonden een knuffelbeestje aan zijn zadel, wat hij kan voelen en vasthouden tijdens het rijden. Het helpt hem om te focussen op het paardrijden, door dat knuffeltje zit hij relaxed op het paard. Zijn vader komt iedere week mee en ziet ook progressie! Het is fijn dat ik hieraan kan bijdragen. Aan het einde van de les gaan we draven, daar kijkt hij de hele les al naar uit. Snelheid vindt hij geweldig! Het is zo mooi om te zien dat het zoveel positieve veranderingen teweeg brengt!’
Interview: Yvette Serton – VC Utrecht
Foto’s: VC Utrecht/ Ellen Rietman
